Epizodzik 16 "Najlepsza"

Epizodzik 16 "Najlepsza"

        Ekipa Telewizji Polskiej zbliżała się do niej w zastraszająco szybkim tempie. Wiedziała, że teraz ich nie uniknie, że musi z nimi porozmawiać.
-Cześć, Friederike, masz ochotę odpowiedzieć nam na jedno pytanie? - zapytał reporter.
-Tak, jasne. - odpowiedziała zastanawiając się gorączkowo, czego od niej chcą.
-Chodzi o Kamila Stocha. Mogłabyś mu tutaj przed naszą kamerą poradzić, co powinien zrobić, aby odzyskał formę? W sumie, kiedyś dobrze się znaliście... - dziennikarz wyszczerzył zęby.
        Kiwnęła głową i zaczęła myśleć, co powiedzieć. Pracowała od dłuższego czasu z Wernerem Schusterem i już myliły się jej języki, a chciała, żeby brzmiało to poprawnie.
-Ok, mogę już? - zapytała, a kamerzysta uniósł kciuk do góry - Kamil należy do czołówki i potrafi dobrze skakać. Myślę, że to chwilowy spadek formy i jeżeli odpowiednio potrenuje, wróci do dobrego skakania.
        Więcej nie miała siły mówić. Każdy widział, że Polacy nie są w formie i można było tylko czekać, kiedy w Polsce wybuchnie gniew pod adresem Łukasza Kruczka i wszystkich skoczków. Fritzi nie miała co do tego żadnych wątpliwości, że tak będzie. Było jasne, że zamiast do Soczi, Stoch powinien wybrać się na spokojne treningi i popracować nad formą.
        Pożegnała się z ekipą telewizyjną i poleciała do hotelu, by porozmawiać z Schusterem. Wciąż nie rozstawała się ze swoim kalendarzem, w jej głowie bez przerwy było milion myśli, a o odpoczynku nie było mowy.

-Za cholerę nie znajdę dobrego psychologa! - krzyczał wściekły Alexander Pointner - Ta Emma to jakaś porażka!
        Alexander Diess wzruszył ramionami. Nie rozumiał kolejnych pretensji Pointnera, bo o Emmie miał zupełnie inne zdanie.
-Zawodnicy twierdzą, że potrafi pomóc.
-Gówno prawda! Ładna jest, tyle! Może jakąś terapię seksem stosuje!
-No, na Morgensternie na pewno. - mruknął Diess.
-Jak to?
-No jak to co, Emma i Thomas spodziewają się dziecka.
-Pierdolisz! - wykrzyknął niedoinformowany Pointner - Kiedy, co, jak, dlaczego?
-A skąd mam to wiedzieć? Ona jest chyba w trzecim miesiącu, sam zresztą nie wiem. Co, chcesz kogoś nowego zatrudnić? Może Murawską jeszcze?
         Pointner coś mu odburknął i zamilkł zaglądając w swój notes. Tak, chciał, żeby Friederike była w jego drużynie, żeby była jego asystentką, a nie latała za Schusterem i była na jego każde zawołanie. Na razie o tym mógł tylko pomarzyć.

        Patrzyła z niedowierzaniem na kartkę, którą dał jej Schuster. Właśnie miała spotkanie przed weekendem w Engelbergu, bo chciała dowiedzieć się, jakie to zmiany przyszykował trener. Znalezienie zmiany długo jej nie zajęło, wszak plan znała na pamięć.
-Mam... poprowadzić trening? - Fritzi dopiero po chwili podniosła wzrok znad kartki.
-Tak, zgadza się, trening na sali. Ja mam umówiony wywiad, więc sama rozumiesz.
        Kiwnęła głową, każda decyzja trenera była przecież święta. Przełknęła głośno ślinę, a w jej żołądku coś się przekręciło. Owszem, towarzyszyła chłopakom podczas treningów, ale nigdy tego nie robiła. Zresztą, była przecież tylko asystentką!

-Dasz sobie radę. - usłyszała rano od Gregora Schlierenzauera, swojego chłopaka. Był chyba jedyną osobą, która w nią wierzyła i dodawała skrzydeł. Wiedziała, że może na niego liczyć w każdej sytuacji, a teraz wybitnie się stresowała przed treningiem. Gregor dał jej kopa na szczęście, wszystko musiało pójść dobrze.
        Gregor, w tajemnicy przed Fritzi, także poszedł na jej trening. Musiał się schować nie tylko przed nią, ale i przed drugim trenerem Niemców, który przyszedł ją sprawdzić. Schlieri już po paru minutach uśmiechnął się szeroko widząc, jak jego dziewczyna świetnie sobie radzi. Kiedy upewnił się, że i Stefan Horngacher jest zadowolony, wyszedł na swój trening.

-Fritzi...?
        Dziewczyna odwróciła się słysząc znajomy głos. Pointner podszedł bliżej i przywitał się poklepując ją po plecach.
-Cześć, jak leci? - zapytała z uśmiechem.
-Dobrze ci w tej kadrze niemieckiej?
-Jasne, że tak. A czemu pytasz?
-Chciałbym... Chciałbym mieć cię w kadrze. - walnął Alex prosto z mostu - Nie wyobrażam sobie kadry bez ciebie, jesteś najlepsza.
        Dziewczyna uniosła brwi do góry i prawie szyderczo się roześmiała. Najpierw odrzucił jej CV, a teraz proponował pracę?
-Bardzo śmieszne. Też chcę wielu rzeczy, a poza tym nie mogę być w Austria Team.
-Jak to, dlaczego?
        Nie odpowiedziała mu na to pytanie i odeszła w swoim kierunku. Nawet jakby chciała, to nie mogła pracować z Austriakami. Na przeszkodzie stał związek z Gregorem, o którym nawet nikt nie wiedział.

        W gnieździe trenerskim panowała radość Austriaków, bo na podium stanęli Kofler i Schlierenzauer. Fritzi chciała cieszyć się razem z nimi z trzeciego miejsca swojego chłopaka, ale nie mogła tak tego okazywać. Uścisnęła rękę z Schusterem, gratulowali sobie czwartego miejsca Severina Freunda. Jasne, że mogłoby być lepiej, ale i tak Niemcy skakali dobrze, a dodatkowo w konkursie w Engelbergu świetnie zaprezentowali się Polacy.
        Kiedy znalazła się na dole, nawet nie wiedziała, kiedy Gregor ją objął. Zrobił to tak nagle, że prawie krzyknęła.
-Dziękuję. - powiedział całując ją w usta. Dziewczyna zaczęła się nerwowo rozglądać, mieli przecież nie okazywać uczuć publicznie - Dziękuję, za wsparcie przed konkursem. Bardzo mi to pomogło. Kocham cię.
-Gratuluję, kotku. - szepnęła, a jej szyja wciąż się obracała. Gregor ujął jej twarz w ręce i przytrzymał, aby znowu pocałować jej usta.
-Skarbie, dlaczego tak się rozglądasz? Coś nie tak? - zapytał.
-Zaraz ktoś nas sfotogra... - zaczęła, ale był już przy nich jakiś reporter.
        Gregor pocałował ją namiętnie, a mężczyzna zaczął pstrykać.
-Możesz pan napisać, że jesteśmy ze sobą od ponad roku, mieszkamy razem i jesteśmy szczęśliwi! - krzyknął Gregor do niego i dodał do Fritzi - Po co mamy się ukrywać?